زمینه و هدف: اختلاف نظر زیادی در بررسی معمولی شمارش تام سلول های خونی در هنگام رادیوتراپی وجود دارد. در حالی که عده ای انجام هفتگی آن را لازم می دانند عده ای انجام آن را غیر لازم می دانند. به دلیل اهمیت زیاد کاهش اجزا شمارش خونی در نتایج درمانی، این مطالعه طراحی شد تا به بررسی این تغییرات در زمان اشعه درمانی بپردازد. مواد و روش کار: این مطالعه از نوع کوهورت آینده نگر به صورت قبل و بعد انجام شد. با حذف بیمارانی که در ابتدا فرمول شمارش خونی آنها مشکل داشت یا آنهایی که دوره درمان را به پایان نرساندند، 51 بیمار مورد مطالعه قرار گرفت که از آنها آزمایش فرمول شمارش خونی قبل از اشعه درمانی و 24 تا 48 ساعت بعد انجام شد. برای مقایسه میانگین شمارش خونی افراد در قبل و بعد از اشعه درمانی از آزمون t-test استفاده شد و برای بررسی اثر دوز و حجم درمان، پس از تقسیم بیماران به گروه های "کم"، "متوسط" و "زیاد" از آنالیز واریانس استفاده شد. یافته ها: 51% بیماران زن بودند. میانگین شمارش گلبول های سفید، گلبول های قرمز و پلاکت ها پس از پایان رادیوتراپی کاهش یافته بود که در مورد تعداد گلبول های قرمز و تعداد گلبول های سفید اختلاف آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: علی رغم کاهش معنی دار شمارش گلبول های سفید و قرمز در هیچ یک از بیماران کاهش هموگلوبین به حدی نرسید که نیازمند جبران باشد و در مورد گلبول های سفید نیز کاهش گلبول سفید به حدی نرسید که باعث افزایش عفونت های فرصت طلب شود. بنابر این پیشنهاد می شود در بیمارانی که شمارش گلبول قرمز آنها در قبل از درمان طبیعی است، آزمایش هفتگی جهت بررسی شمارش تام سلول های خونی انجام نشود.

زمینه و هدف: سرکوب مغز استخوان از عوارض تهدیدکننده حیات، ناشی از پرتودرمانی است که متعاقب ایجاد نوتروپنی یا لکوپنی، موجب نیاز به بستری یا مصرف آنتی بیوتیک ها در بیماران می شود. اختلاف نظر زیادی در بررسی معمولی شمارش تام سلول های خونی در هنگام رادیوتراپی وجود دارد. در حالی که عده ای انجام هفتگی آن را لازم می دانند و عده ای انجام آن را غیر لازم می دانند. به دلیل اهمیت زیاد کاهش اجزاء شمارش خونی در نتایج درمانی، این مطالعه تاثیر پرتودرمانی بر تعداد سلول های خونی را ارزیابی می کند.روش بررسی: این مطالعه به صورت مطالعه توصیفی گذشته نگر قبل و بعد انجام شد متوسط سن بیماران 56 سال که با میانگین دوز 52 گری در 28 فرکشن مورد درمان قرار گرفته بودند. 170 بیماری که تحت پرتودرمانی قرار گرفته بودند با مقایسه میانگین شمارش سلول های خونی قبل، بعد و حین درمان مورد ارزیابی قرار گرفتند. منظور میانگین هموگلوبین، پلاکت، نوتروفیل، لنفوسیت و گلبول سفید ثبت و آنالیز شد.یافته ها: بین سن با کاهش گلبول های سفید، هموگلوبین، لنفوسیت، نوتروفیل و پلاکت رابطه معناداری وجود داشت (p<0.05). همچنین بین دوز کلی و تعداد فرکشن ها، هموگلوبین و تعداد پلاکتها با طول دوره درمانی و بین نوتروفیل با دوز کلی و تعداد فرکشن ها و طول دوره درمان رابطه معنی داری وجود داشت (p<0.05). کاهش سلول های خونی و نیاز به تزریق خون و آمپول PDG در بیماران با میانگین سن بالا بیشتر بود. کاهش گلبول های سفید در بیماران مورد بررسی رابطه مستقیمی با دوز کلی درمان و تعداد فرکشن ها داشت، کاهش میزان هموگلوبین و پلاکت خون بیشتر مرتبط با طول دوره درمانی بیماران بود.و میزان نوتروفیل در این بیماران با هر سه مورد ذکز شده مرتبط بود. شیمی درمانی همزمان یا قبلی و جنسیت هیچ رابطه معنی داری با تغییرات سطح سلولهای خونی نداشت.نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که پرتو درمانی منجر به کاهش سلول های خونی می شود که میزان این کاهش بسته به عواملی چون سن، طول دوره درمان، تعداد فرکشن ها و دوز کلی متغییر است.

اهداف: با توجه به اهمیت تغییرات فیزیولوژیک مرتبط با سن و تاثیر فعالیت بدنی بر پارامترهای هماتولوژیک، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر سن و استرس ناشی از فعالیت ورزشی بر شمارش سلول های خونی و شاخص های گلبول های قرمز انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای، پارامترهای هماتولوژیک 87 مرد داوطلب در سه گروه جوان (30 نفر)، میانسال (30 نفر) و سالمند (27 نفر) در بیمارستان صارم شهر تهران بررسی شدند. فاکتورهای همودینامیک قبل از فعالیت ورزشی، بلافاصله بعد از آن و در دوره ریکاوری اندازه گیری شد. 3 نمونه خونی به منظور شمارش سلول های خونی و شاخص های گلبول های قرمز گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه با اندازه گیری های مکرر به کمک نرم افزار SPSS 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: درصد تغییرات حجم پلاسما بعد از فعالیت حاد استقامتی کاهش و در دوره ریکاوری افزایش معنی داری داشت. فعالیت استقامتی موجب افزایش معنی دار تمامی فاکتورهای اندازه گیری شده به استثنای میانگین حجم سلولی (MCV) شد. در دوره ریکاوری کلیه فاکتورها به استثنای MCV، میانگین سلولی هموگلوبین (MCH) و میانگین غلظت سلولی هموگلوبین (MCHC) کاهش معنی داری داشتند. در دوره ریکاوری میان گروه سالمندان با دو گروه دیگر، پاسخ فاکتورهای هماتولوژیک به فعالیت استقامتی و همچنین در دروه ریکاوری بین گروه های سنی مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: پاسخ های سلول های خونی و شاخص های گلبول قرمز به فعالیت ورزشی استقامتی و ریکاوری پس از آن در مردان وابسته به سن نیستند.

اهداف: عوامل خطر مرتبط با مرگ بیماران کووید-19 هنوز به طور کامل شناخته نشده است و به یک ابزار ارزیابی خطر دقیق و قوی برای ارزیابی پیش آگهی بیماران احساس می شود که اجرای آن آسان و مقرون به صرفه باشد. هدف مطالعه حاضر، بررسی مقایسه ای یافته های اولین Complete Blood Count در بیماران با تشخیص کووید-19 ترخیص شده با حال عمومی مساعد، نسبت به موارد فوت شده در بیمارستان بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 213 بیمار با تشخیص قطعی کووید-19 انجام شد. یافته های اولین CBC به صورت مطلق و ترکیبی جهت نسبت بقا در بین بیماران ترخیص شده و فوت شده مقایسه شد. داده ها به کمک نرم افزار Medcalc. 20. 013 آنالیز شد. یافته ها: فراوانی فوت 35/2 درصد گزارش شد. افزایش White Blood Cell در پیش بینی مرگ دارای قدرت تشخیص ضعیف (0/66=Receiver Operating Characteristic) بود. کاهش هموگلوبین در پیش بینی مرگ فاقد قدرت تشخیص (0/58=ROC) بود. افزایش پلاکت تاثیرگذار نبود. افزایش Mean Corpuscular Volume دارای قدرت تشخیص ضعیف (0/60=ROC) ولی کاهش لنفوسیت در پیش بینی مرگ دارای قدرت تشخیص خوب (0/70=ROC) بود. افزایش Neutrophil-Lymphocyte Ratio در پیش بینی مرگ دارای قدرت تشخیص خوب (0/70=ROC) بود. افزایش platelet-Lymphocyte Ratio در پیش بینی مرگ دارای قدرت تشخیص ضعیف (0/67=ROC) بود. افزایش Systemic Immune-Inflammation Index در پیش بینی مرگ دارای قدرت تشخیص ضعیف (0/68=ROC) بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد بر اساس اولین یافته های آزمایش CBC سه عامل برآورد پیش بینی خطر مرگ، افزایش نوتروفیل، کاهش لنفوسیت و افزایش Neutrophil-Lymphocyte Ratio با قدرت تشخیص خوب شناسایی شد که خود حاکی از تشخیصی بودن این آزمایش در پیش بینی وخامت و بقا بیماران کووید-19 دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه (Chronic obstructive pulmonary disease, COPD) یکی از علل شایع و روزافزون مرگ و میر و ناتوانی به حساب می آید. با توجه به ماهیت التهابی و عوارض شناخته شده این بیماری، در این مطالعه ارتباط شاخص های شمارش سلول های خونی (Complete blood count, CBC) با شدت COPD مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه 48 بیمار مبتلا به COPD و 48 فرد سالم تحت اسپیرومتری با و بدون برونکودیلاتور قرار گرفتند. از کلیه شرکت کنندگان نمونه خون ناشتا جهت انجام CBC گرفته شد و نتایج و اطلاعات تکمیلی در پرسش نامه ثبت گردید.یافته ها: میزان WBC در گروه مبتلایان به COPD به صورت معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (P=0.012)، اما در مراحل بالای COPD نسبت به مراحل پایین بیماری معنی دار نبود (P=0.449). مقادیر مطلق و نسبی نوتروفیل ها نیز به طور معنی داری در مبتلایان COPD بالاتر از گروه کنترل بود (به ترتیب P=0.005 و P=0.035). در مقایسه مراحل بالای COPD با مراحل پایین بیماری، این ارتباط تنها در مورد تعداد نسبی نوتروفیل ها معنی دار گردید (P=0.004). نتایج حاصل از مطالعه ما اختلاف معنی داری را بین پارامترهای پلاکت، هموگلوبین و حجم متوسط پلاکتی (MPV) در گروه مورد و کنترل و نیز در مقایسه میان مراحل COPD نشان نداد.نتیجه گیری: در این مطالعه بالاتر بودن مقادیر مطلق و نسبی نوتروفیل و WBC مطابق با ماهیت التهابی این بیماری در گروه COPD دیده شد. علاوه بر این مقدار نسبی نوتروفیل با شدت بیماری ارتباط داشت.

هدف این مطالعه بررسی تزریق داخل تخم مرغی عصاره بره موم بر عملکرد جوجه درآوری، شمارش سلول های خونی و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی بود. در روز 15 جوجه کشی 324 عدد تخم مرغ های مادر گوشتی سویه راس 308، توزین و در قالب طرح کاملاً تصادفی به شش گروه آزمایشی با سه تکرار و هر تکرار شامل 18 تخم مرغ تقسیم و در مایع آمنیوتیک عصاره بره موم تزریق شد. تیمار های آزمایشی شامل دو تیمار شاهد منفی بدون تزریق، شاهد مثبت با تزریق 60 میلی لیتر آب مقطر و چهار تیمار دیگر عبارت از تزریق 4 سطح 150، 300، 600 و 1200 قسمت در میلیون از عصاره بره موم به آمنیون، بودند. نتایج نشان داد که تزریق عصاره بره موم به تخم مرغ در روز 15 انکوباسیون تاثیری بر درصد جوجه درآوری، وزن جوجه های تفریخ شده و نسبت وزن جوجه های تفریخ شده به وزن تخم مرغ نشان نداد. درحالی که 1200 قسمت در میلیون عصاره بره موم نسبت وزن جوجه های تفریخ شده به وزن تخم مرغ را در مقایسه با گروه شاهد افزایش داد. تزریق داخل تخم مرغی عصاره بره موم در سطوح مختلف نتوانست غلظت خونی گلبول سفید کل، هتروفیل، لنفوسیت، مونوسیت و ائوزینوفیل جوجه های گوشتی را تحت تاثیر قرار دهد. هم چنین وزن لاشه، وزن قلب، طحال و بورس فابرسیوس با تزریق داخل تخم مرغی عصاره بره موم در سن 42 روزگی تحت تاثیر قرار نگرفتند. نتایج این تحقیق پیشنهاد می کند که تزریق داخل تخم مرغی عصاره بره موم نمی تواند در بهبود درصد جوجه درآوری، وضعیت شمارش سلول های خونی و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی موثر باشد.

مقدمه: دیابت نوع 2 یکی از شایع ترین بیماری های متابولیک است. نیترات به عنوان درمان جدیدی برای دیابت مطرح است. با توجه به اینکه هم دیابت و هم نیترات سدیم بر شمارش سلول های خونی اثر دارند و حدود 30 درصد افراد دیابتی کم خونی دارند، این مطالعه با هدف بررسی اثر نیترات سدیم بر تعداد سلول های خونی در موش های صحرایی نر چاق دیابتی نوع 2 انجام شد.مواد و روش ها: 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به چهار گروه کنترل، کنترل + نیترات، دیابت و دیابت+نیترات تقسیم شدند. هر یک از گروه هایی که نیترات دریافت می کردند به دو زیر گروه تقسیم شدند: کنترل + نیترات 100 (CN 100) و کنترل+نیترات 250 (CN250)، دیابت+نیترات 100 (DN100) و دیابت نیترات 250 (DN250). نیترات سدیم به مدت دو ماه در آب آشامیدنی در گروه های CN100، CN250، DN100، DN250 تجویز شد. دیابت با تجویز رژیم پرچرب به مدت 14 روز و تزریق استرپتوزوتوسین القاء شد. شمارش سلول های خونی در پایان مطالعه انجام شد.یافته ها : تجویز نیترات به مدت دو ماه در موش های دیابتی موجب کاهش وزن، قند خون، هماتوکریت و نوتروفیل شد (05/0> p)، اما تعداد کل گلبول های سفید و لنفوسیت را افزایش داد (p<0.05). تجویز نیترات اثری بر تعداد گلبول های قرمز، هموگلوبین، MCV، MCH، MCHC و تعداد پلاکت نداشت.نتیجه گیری: از این مطالعه نتیجه گیری می شود که تجویز نیترات به عنوان یک عامل درمانی در موش های دیابتی مبتلا به دیابت نوع 2 منجر به کاهش قند خون می شود و اثرات زیان بار عمده ای بر پارامترهای خونی ندارد و حتی با کاهش تعداد نوتروفیل ها ممکن است اثرات ضد التهابی داشته باشد.

سابقه و هدف: اهمیت غربالگری هموگلوبین برای انتخاب اهداکنندگان، سازمان های انتقال خون را وا می دارد تا از روش های سریع، ساده و قابل اعتماد استفاده کنند. این مطالعه، به بررسی و مقایسه ارزش تشخیصی روش های تعیین هموگلوبین شامل روش نواری و نورسنجی با شمارشگر سلولی پرداخته است.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، 256 اهداکننده به روش نمونه گیری آسان وارد مطالعه شدند. قبل از اهدای خون، 3 قطره خون مویرگی و 2 میلی لیتر خون وریدی حاوی EDTA برای سنجش هموگلوبین به روش نواری، نورسنجی و شمارشگر سلولی در مقایسه با خون مویرگی گرفته شد. حساسیت و ویژگی روش ها، به کمک آزمون  t-pairedو ضریب همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار SPSS نگاره 17، بررسی شد.یافته ها: میانگین هموگلوبین اهداکنندگان با روش شمارشگر سلولی، روش های نورسنجی مویرگی و نورسنجی وریدی به ترتیب 15.5±1.4، 16.5±1.4 و g/dL 16.1±1.4 بود. روش شمارشگر سلولی دارای بیشترین همبستگی با نورسنجی وریدی بود (r=0.933، p<0.05) و نورسنجی مویرگی در رتبه بعدی قرار داشت (r=0.823، p<0.05). در محدوده هموگلوبین 11 g/dL، خطا کمتر (طیف g/dL 0.2 – 0.6) بود. روش نواری مویرگی، در سطح هموگلوبین 12 g/dL دارای مناسب ترین حساسیت و ویژگی بود (به ترتیب %97 و %66.7).نتیجه گیری: نورسنج، روشی قابل اعتماد و دقیق برای غربالگری کم خونی در اهداکنندگان بار اول، مونث و در معرض کم خونی می باشد. در اهداکنندگان دیگر می توان از روش های کم هزینه تر مانند روش نواری کمک گرفت.